Villa Pardoes bestaat 25 jaar. Al een kwart eeuw biedt de villa gezinnen met een ernstig ziek kind een onvergetelijke week vol warmte, ontspanning en plezier. In dit jubileumjaar blikken we terug én vooruit, met verhalen die laten zien wat Villa Pardoes zo bijzonder maakt. We gingen in gesprek met Corrie van Os en haar zoon Rick.

Het was in het voorjaar van 2003 dat het gezin voor het eerst gast was in de vakantievilla. Samen met hun dochters Géralde en Jessie. De zusjes werden geboren met een ernstige stofwisselingsziekte. Ze overleden in 2006 en 2009. Het gezin heeft een druk en intensief leven achter de rug. Met veel hulp van familie en vrienden en dagelijkse medische zorg van de thuiszorg. Naast het runnen van een boerderij. “We werden geleefd,” vertelt Corrie. “Op vakantie gaan was gewoon geen optie voor ons. We hadden te veel hulp en zorg nodig. Totdat onze neuroloog ons wees op Villa Pardoes. Het medisch dagverblijf heeft ons toen aangemeld. Dat was voor ons de eerste keer écht samen weg. Tijd voor ons als gezin.”

We bladeren samen door een oud fotoboek. Mooie herinneringen komen voorbij. De familiefoto’s bij de ingang met duizenden dierenbeeldjes, het slakkenspoor, bakken bij Bakkertje Piekfijn, Pardoes, cadeautjes uitpakken, de Cliniclowns op bezoek. En spelletjes spelen, heel veel spelletjes spelen. “Oh ja, en ons Géralde met twee staartjes op die rode bank. Die springbank. Dat was zo’n lekkere bank. Daar konden we ook met het hele gezin op zitten. Daar genoten we van”, reageert Corrie enthousiast. Zelfs Rick herinnert zich de bank nog.

^{De rode springbank waar het hele gezin samen van genoot.}

Toen het gezin de eerste keer vakantie vierde in de Villa, was Rick vijf jaar. “Alles was nieuw, we wisten niet wat we konden verwachten “, vertelt Corrie. “Dan kom je hier aan en dan gaat die deur open. Dat vergeet ik nooit meer. Daar stond een vrijwilligster die ons welkom heette, daar het bord met onze namen, het slakkenhuis, de glijbaan en zandbak. Daar dronken we koffie en speelden we spelletjes.” “En vier keer per dag naar de Efteling”, vult Rick aan. “Ja”, lacht Corrie. “We kozen dan de attracties die we samen het leukste vonden. Gingen daarna weer terug naar het huisje om te rusten. De meiden van de thuiszorg hielpen ons met de verzorging. Géralde en Jessie hadden toen al veel zorg nodig. Cor en ik bleven dan in het huisje bij de meisjes en Rick ging dan met één van hen weer terug.” Rick herinnert zich hoe bijzonder dat voor hem was. “De poort gaat dan speciaal voor jou open ,dat was zo leuk. Ik hoefde alleen op een bel te drukken en dan stond ik al in het park.” Het gezin ging zelf nooit op vakantie. Dat kon gewoon niet. “Daarom was het juist zo fijn dat we hier met elkaar konden zijn. Hier was alle luxe voor ons als vakantie.”

En toen in 2007 nog gingen jullie nog een keer? Deze keer stond vooral in het teken van de jongens. Inmiddels was het gezin uitgebreid met zoon Pim en Koen. “Toen de gezondheid van Géralde hard achteruit ging en we hoorden dat ze niet meer zo lang bij ons zou zijn, wilden we heel graag nog een keer als gezin op vakantie. Dat is, erg genoeg, niet meer gelukt. Ons Geralde overleed in 2006.” Een paar maanden na haar overlijden zijn ze toch nog gegaan. Dat was achteraf een goede keuze. “Toen we aankwamen kregen we huisje Barbie. Dat was lachen met drie jongens. Alles was roze.”

Wat Corrie zo bij is gebleven aan die week is dat de jongens alles konden doen wat ze leuk vonden. “Ik kon de deur van ons huisje gewoon open zetten. De jongens konden hier zelf op pad. Dat idee alleen al. En iedereen hielp daar aan mee. Ze speelden spelletjes met de vrijwilligers. Rick ging in het bubbelbad. Pim wilde iedere dag naar Langnek in het Sprookjesbos. Ze keken filmpjes, gingen van de glijbaan, op de foto met Pardoes, speelden in de zandbak. Op dinsdag kwam de ballonnenman goocheltrucjes doen. Dat doet hij overigens nog steeds. Voor ons als ouder was er ook nog een ontspanningsmassage. We borrelden met vrijwilligers en andere ouders. Wisselden verhalen en ervaringen uit. Opa en oma kwamen een keer langs.”

^{Een mooie herinnering van Corrie met haar dochters tijdens hun eerste verblijf.}

“Het was een ontspannen vakantie voor ons allemaal. Toch waren we best moe als we naar huis gingen. Je wilde gewoon voor de kinderen alles doen”, vertelt Corrie een beetje bezwaard. “Je was gewoon heel druk met herinneringen maken”, vult Rick aan. “Dat waren we aan het doen. En dat is ook gelukt.” Op de vraag wat Rick andere broertjes en zusjes mee zou willen geven antwoordt hij spontaan: “Doe je ding hier. Ben jezelf, geniet en maak herinneringen. Daar is hier alle ruimte voor.”

Ziek ben je nooit in je eentje. Daarom is Villa Pardoes er voor het hele gezin. Voor zorgkinderen én hun broertjes, zusjes, papa's en mama's. Misschien wordt weleens vergeten hoe belangrijk een verblijf hier is voor broertjes en zusjes van zieke kinderen. “Broertjes en zusjes cijferen zichzelf ook weg, net als ouders. Onbewust doe je dat toch. Dat het hier voor het hele gezin georganiseerd is, maakt het juist zo mooi. In het dagelijkse leven staat alles in het teken van het zieke kind. Dat was ook in ons gezin, je wist niet beter.” Wat Rick is bijgebleven, is dat je hier niet anders bent als broertje of zusje. “Wij werden in het openbaar altijd aangekeken. Mensen zien dat er iets is. De ziekte van mijn zusjes was ook heel erg zichtbaar. Als je hier bent, is dat totaal niet. Iedereen hier is hetzelfde en gelijk. Nu ik terugkijk, merk ik dat dit een hele fijne en veilige plek is, ook voor broertjes en zusjes. Je weet dat veel zorg gaat naar het kind dat prioriteit heeft in een gezin. Maar als broer of zus voel je je als je hier bent net zo bijzonder.” “De vrijwilligers, staf, eigenlijk iedereen hier zorgt dat je je ook echt bijzonder voelt.” Vult moeder aan. “Je bent hier écht gast.”

Kort na het overlijden van Jessie in 2009, besloot Corrie vrijwilligster te worden. Inmiddels is ze alweer 15 jaar gastvrouw. Met veel plezier. Er zijn nog collega’s die ons kennen van toen. Zo hielp Rick vrijwilligster Ans met de plantjes water geven in de binnentuin. “Ze vraagt nog naar hem.” En Kees, hij was er toen al en heeft Géralde en Jessie ook gekend.” “Voor mij was het ook een manier van verwerken. Ik weet hoe het voelt om hier binnen te komen. En dan zie je dit. Een hele fijne plek. Het is zo mooi bedacht.”

^{Met veel plezier hielp Rick de vrijwilligers bij het verzorgen van de plantjes.}

De kracht zit volgens Corrie en Rick in het totaalplaatje. “Alles is aanwezig, de mensen zijn er voor je en iedereen wordt gezien.” Nog altijd voelt een bezoek aan de Villa vertrouwd. “De entree, het slakkenspoor, het welkomstbord, dat fijne gevoel als je binnenstapt. Dat is allemaal hetzelfde gebleven,” zegt Corrie enthousiast. “Die sfeer, dat gevoel. Een herinnering die blijft, voor altijd.”

De vakantievilla bestaat dit jaar 25 jaar. Door de jaren heen is ze uitgegroeid tot een succesvolle maatschappelijke organisatie. Gerund door bijna 300 vrijwilligers, een ervaren staf, medisch netwerk, trouwe groep partners en donateurs. Onder toeziend oog van de Raad van Toezicht. Met veel passie en warmte wordt ruimte gecreëerd om ziek zijn op de achtergrond te laten. Om plaats te maken voor plezier, verbinding en ontspanning.